The Sunset Limited (2011) รถไฟสายมิตรภาพ
เรื่องย่อ
The Sunset Limited (2011) รถไฟสายมิตรภาพ อดีตนักโทษผิวสีที่เคร่งศาสนาอย่างแรงกล้าขัดขวางความพยายามฆ่าตัวตายของศาสตราจารย์ผิวขาวในมหาวิทยาลัยที่พยายามจะกระโดดขวางหน้ารถไฟใต้ดินที่กำลังวิ่งมา ‘The Sunset Limited’ ขณะที่คนหนึ่งพยายามจะเชื่อมโยงกันในระดับเหตุผล จิตวิญญาณ และอารมณ์ อีกคนก็ยังคงแน่วแน่ในความสิ้นหวังที่ได้มาอย่างยากลำบาก ทั้งคู่ต่างถกเถียงกันในเชิงปรัชญาเพื่อปกป้องความเชื่อส่วนตัวของตนอย่างสุดหัวใจและพยายามเปลี่ยนความคิดของอีกฝ่าย
ผู้กำกับ
Tommy Lee Jones
บริษัท ค่ายหนัง
HBO Films
นักแสดง
- Samuel L. Jackson
- Tommy Lee Jones
โปสเตอร์หนัง
รีวิว
คุณเคยตั้งคำถามกับตัวเองรึเปล่าว่าเกิดมาเพื่ออะไร? คุณเคยรู้สึกหรือไม่ว่า The Sunset Limited (2011) รถไฟสายมิตรภาพ
ชีวิตคือการเรียนหนังสือ ทำงานเพื่ออยู่รอด ไปเที่ยวให้มีสีสันในชีวิต หาคู่ชีวิตคนรัก มีครอบครัว ทำตัวให้มีความสุข สร้างประโยชน์ให้กับผู้อื่นบ้าง
แล้วตายไป
หนังแนว single set ถ่ายทำในห้องๆเดียวกับดาราสองคน
Tommy Lee Jones ( White โปรเฟสเซอร์ ชื่อตาม End credit )
และ Samuel L. Jackson (Black เจ้าที่ทางรถไฟ)
เรื่องเริ่มจาก White: โปรเฟสเซอร์ ผู้ตัดสินใจฆ่าตัวตายโดยกระโดดลงขวางรางรถไฟแต่ถูกช่วยไว้โดย: Black เจ้าหน้าที่ทางรถไฟ เขานำ White มาที่บ้านและพยายามเกลี้ยกล่อมให้ White เลิกฆ่าตัวตาย The Sunset Limited (2011) รถไฟสายมิตรภาพ อย่างน้อยผมเองก็เชื่อแบบนั้น White: โปรเฟสเซอร์ ชายวัยใกล้เกษียณ ผู้ตัดสินสินใจคิดสั้น เขาเป็นคนที่มีความรู้ เขาอาจะเป็น โปรเฟสเซอร์ จริงๆด้วยซ้ำ เขามีการศึกษาสูง พิจารณาจากคำพูดที่ใช้ ชายคนนี้อ่านหนังสือมาสี่พันเล่มแล้ว แล้วอะไรทำให้เขาคิดสั้น? จากความคิดเห็นส่วนตัวของแอดมิน ชายคนนี้ คือ”คนคิดที่มามากพอแล้ว”
เขาเข้าใจว่าโลกมันเกินเยียวยา มนุษย์เกิดมาเพื่อ ใช้ชีวิต แต่ก็ยังต้องตาย ถึง แม้จะหาความสุขได้แต่สุดท้ายก็ยังต้องตายในท้ายสุด ถึงแม้จะมี บุคคล สมาคม องค์กรทั้งหลายทั้งแหล่ มาช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน แต่โลกมัน เน่า และ ฟอนเฟะอยู่ดี เป็นสาเหตุให้เขาคิดฆ่าตัวตาย Black: เจ้าที่ทางรถไฟ ชายวัยไล่เลี่ยกันผู้นับถือ ศาสนา และศรัทธาในชีวิตชองมนุษย์ เขาช่วยชีวิต ของโปรเฟสเซอร์ ไว้เพราะ เขาเชื่อว่าชีวิตของมนุษย์ทุกคนนั้นมีความหมาย และพระเจ้าคือสิ่งเหนี่ยวรั้งจิตใจ ให้โอกาสมนุษย์ได้เดินต่อในวันรุ่งขึ้น เขามีอดีต เขาผ่านความเป็นและความตาย และตั้งใจช่วยเหลือมนุษย์ผู้อื่นด้วยศรัทธาตั้งแต่นั้นมา
สรุป
หนังเรื่องนี้แสดงด้วยคนสองคน ในห้องหนึ่งห้อง คุณจะไม่ได้เห็นฉากแสดงที่หวือหวา หรือฉากแอ็คชั่นเร้าใจ หนังเรื่องนี้ ทั้งเรื่องจะมีแค่ประโยคสนทนาของ ชายชราสองคน ซึ่งคนหนึ่งพยายามช่วยทุกวิธีทางอย่างสุดความสามารถ และ อีกคนหนึ่งก็ล่ะทิ้งแล้วทุกอย่างแล้ว ไม่ใช้หมดหวังในชีวิต The Sunset Limited (2011) รถไฟสายมิตรภาพ แต่มองผ่านชีวิตจน เหลือแค่เหตุผลของการเกิดและดับไป คนบางคนไม่ต้องการให้ช่วยเหลือ หรือ เขายังไม่รู้ว่าควรได้รับการช่วยเหลือ หนังเรื่องนี้อธิบายมุมมองของศาสนาโดยใช้ความเป็นไปของธรรมชาติมาเป็นคานงัดได้อย่างดีเยียมเรื่องหนึ่ง ตัวหนังค่อยๆ จัดรายละเอียดเล็กๆ แลัวค่อยย้ำ แก่นของเรื่องในตอนท้ายสุด อย่างมีเหตุผล
ภาพยนตร์ที่ทรงพลังและกำลังมาแรงเรื่องนี้ถ่ายทอดให้เห็นถึงสองด้านที่ขัดแย้งกันของจักรวาลนี้ ฉันรู้สึกประหลาดใจมากกับคุณภาพของภาพยนตร์ “เล็กๆ” เรื่องนี้ นี่ไม่ใช่ภาพยนตร์เกี่ยวกับคนสองคนที่คุยกันในห้องเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ทั่วไป นี่ไม่ใช่ภาพยนตร์เกี่ยวกับนักเดินทางสองคนที่โต้เถียงกันเรื่องสภาพความเป็นมนุษย์อยู่ตลอดเวลา นี่คือภาพยนตร์เกี่ยวกับคุณภาพชีวิต ไม่ใช่ความหมายของชีวิต The Sunset Limited (2011) รถไฟสายมิตรภาพ แต่เป็นคุณภาพ รายละเอียดในการออกแบบ กลไกของความกล้าหาญที่แท้จริง
ความเชื่อสองขั้วเป็นคำทั่วไปที่ได้รับการวิเคราะห์อย่างสมบูรณ์ในแนวทางที่ยอดเยี่ยมของนวนิยายของคอร์แม็ก แม็กคาร์ธี ซึ่งตัวละครหลักสองคน “ที่มีชื่อ” ว่า แบล็ก (ซามูเอล แอล. แจ็กสัน) และไวท์ (ทอมมี่ ลี โจนส์) กำลังโต้เถียงกันในประเด็นที่ร้ายแรงและอันตราย “ไวท์พยายามกระโดดขวางหน้ารถไฟ แต่แบล็กมาช่วยชีวิตเขาไว้ เขาพาเขาไปที่อพาร์ตเมนต์และพยายามทำความเข้าใจผู้ชายผิวขาวคนนี้” ใช่ไหม? ไม่จริงหรอก “หนังเรื่องนี้ยังส่งเสริมศาสนาและทำให้เกิดความเบื่อหน่ายอย่างต่อเนื่องซึ่งฉันเกลียดชังมันมาก” จริงเหรอ? ไม่อีกแล้ว มันมีความหมายมากกว่านั้น เราอาศัยอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยคำโกหกที่น่าสมเพช ความจริงที่แสนเชย
ธงที่ชูขึ้นเหนืออาคารสีขาวและตัวอักษรขนาดใหญ่บนหรือบนอาคารที่มืดมน เราอาศัยอยู่ในโลกที่การค้าประเวณีถูกกฎหมายแม้แต่ในสังคมที่มีวัฒนธรรม เราอาศัยอยู่ในโลกที่การปฏิเสธ ความเจ็บปวด ความเป็นทาสและความล้มเหลวเป็นสิ่งที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวที่โหดร้าย เราหวังว่าจะปลดปล่อยโลกจากเงื้อมมือของพวกผู้บงการและเผด็จการที่เห็นแก่ตัว เราจัดการปฏิวัติ เราต่อสู้เพื่อเสรีภาพ แต่สุดท้ายแล้วเรากลับติดอยู่ในสถานะเดิมเหมือนอย่างที่เราเคยเป็น นี่คือสิ่งที่หนังเรื่องนี้เป็นเรื่องราว เรื่องราวการต่อสู้ที่ดำเนินต่อไปเพื่อนำศรัทธาของเรากลับคืนมา ศรัทธา วิทยาศาสตร์ วัฒนธรรม ตรรกะ คณิตศาสตร์ อุปมา ความรู้สึก ความสำเร็จ… สิ่งเหล่านี้ล้วนเหมือนกัน
สิ่งเหล่านี้คือเนื้อหา ส่วนผสม และความคิดที่มนุษย์ชาติต้องมีเพื่อเอาชีวิตรอดจากภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุด The Sunset Limited (2011) รถไฟสายมิตรภาพ ภัยคุกคามที่ไม่ใช่ระบบการเงิน ภัยคุกคามที่ไม่ใช่ความจริงอันโหดร้าย ภัยคุกคามที่ไม่ใช่สถานที่เพียงแห่งเดียวของมนุษย์ในโลก แต่เป็นภัยคุกคามที่แสดงถึงความขาดศรัทธาในตัวเอง เราเป็นผู้นำทางของตัวเองเพราะเราปกครองโลกนี้ นี่คือสาเหตุที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ดึงดูดความสนใจของฉันได้อย่างสมบูรณ์ มันไม่ใช่ผลงานชิ้นเอก ไม่ใช่ภาพขนาดใหญ่ ไม่ใช่ทางเลือกของสตูดิโอทางการเงิน มันไม่ใช่แม้แต่ส่วนหนึ่งของภาพยนตร์ที่ดีที่สุดในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่… ในเวลาเดียวกัน… มันก็ยอดเยี่ยมมาก ฉันชอบมันเพราะมันสร้างความสมดุลระหว่างความจริงที่เปิดเผยพร้อมกับภาพยนตร์กับบทสรุปได้อย่างน่าทึ่ง พวกมันเหมือนกันทั้งในรูปแบบและเนื้อหา
ฉันยังชอบรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เช่น กาแฟดำ ข้อความที่ลบออกที่ด้านล่างของพระคัมภีร์ การไม่มีทีวีและวิทยุ ตู้เก็บของที่ประตู และไม่ต้องพูดถึงรายละเอียดที่ใหญ่ที่สุด… ห้อง ลองนึกถึงห้องเทียบกับสิ่งอื่นๆ ดูสิ The Sunset Limited (2011) รถไฟสายมิตรภาพ ความเป็นระเบียบเทียบกับความโกลาหล แม้ในโลกที่ยุ่งเหยิง เราก็ยังสามารถหาความเป็นระเบียบได้…
เมื่อพิจารณาถึงการดำเนินเรื่องแล้ว เรื่องราวมีโครงสร้างที่ดี บทสนทนาชวนหลอน ความซ้ำซากจำเจก็หายไป เพราะถึงแม้จะพบความซ้ำซากเหล่านี้ก็มักจะกระโดดข้ามไปเมื่อหนังจบ การแสดงก็ไร้ที่ติ และด้านเทคนิคของหนังก็สร้างความประหลาดใจได้อย่างสบายๆ นั่นคือสิ่งที่หนังต้องการพอดี ฉันไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้ได้มากนัก เพราะฉันไม่อยากลงรายละเอียด… ฉันแค่หวังว่าผู้คนจะเห็นว่าหนังเรื่องนี้ดีแค่ไหน ฉันค่อนข้างมั่นใจว่ามีหนังไม่กี่เรื่องที่ดึงดูดความสนใจของฉันได้เท่ากับเรื่องนี้ เช่นเดียวกับ 2001 ของคูบริก นี่คือหนังเกี่ยวกับเนื้อหาและ… คอนเทนเนอร์
การสร้างภาพยนตร์ที่กล้าหาญ – ปรมาจารย์ในการทำงาน ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ดึงดูดใจผู้คลั่งไคล้แอ็คชั่นและคอตลกอย่างแน่นอน ภาพยนตร์เรื่องนี้จะให้ความรู้สึกอบอุ่นและสบายใจในตอนจบหรือไม่ และคุณอยากจะพาครอบครัวของคุณมาชมด้วยกันหรือไม่ แน่นอนว่าไม่ เป็นภาพยนตร์ระทึกขวัญหรือดราม่ากันแน่ ไม่หรอก แต่สำหรับฉันแล้ว การชมภาพยนตร์เรื่องนี้ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้น
ภาพยนตร์เรื่องนี้จะน่าสนใจสำหรับผู้ที่ดูหนังมากเกินไปหรือผู้ที่อ่านหนังสือดีๆ The Sunset Limited (2011) รถไฟสายมิตรภาพ เป็นประจำ ใครก็ตามที่สามารถชื่นชมผลงานของสื่อทั้งสองประเภทได้เมื่อผลงานนั้นทำให้คุณคิดตลอดจนจบเรื่องก็อาจจะสนุกกับภาพยนตร์เรื่องนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นภาพยนตร์ที่ท้าทายและจะทำให้คุณรู้สึกเหมือนกำลังลงทุนเวลาไปกับงานศิลปะ ซึ่งฉันเชื่อว่าการลงทุนครั้งนี้คุ้มค่ามาก ภาพยนตร์เรื่องนี้มีส่วนร่วมอย่างลึกซึ้ง
ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่สนุกในความหมายดั้งเดิม แต่เป็นประสบการณ์ที่คุณจะไม่ลืมในเร็วๆ นี้ และเป็นภาพที่คุณคงไม่ได้เห็นอีกเป็นเวลานาน หากคุณเคยได้ชมจริงๆ นักเขียนนวนิยายชื่อดัง Cormac McCarthy ซึ่งผลงานของเขามักจะมีผู้สร้างหลายคนต้องการสิทธิ์ในการสร้างภาพยนตร์อยู่เสมอ เขียนบทละครเรื่องนี้ชื่อว่า “The Sunset Limited” เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายสองคนที่กำลังพูดคุยกัน เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นในอพาร์ตเมนต์รกร้างแห่งหนึ่ง
ใครจะอยากทำหนังเกี่ยวกับเรื่องนั้นกันล่ะ ฉันคิดว่าละครเรื่องนี้ต้องมีบทสนทนาที่ยอดเยี่ยม ซึ่งจะทำให้คุณสนใจตั้งแต่ต้นเรื่องและไม่คลายลงเมื่อเวลาผ่านไป นอกจากนั้นยังต้องมีนักแสดงสองคนที่เชี่ยวชาญในงานของตนเองและมีประสบการณ์ทั้งด้านละครและภาพยนตร์ นักแสดงทั้งสองคนคือ Tommy Lee Jones และ Samuel L.Jackson คุณคงเข้าใจแล้วว่าฉันกำลังจะพูดถึงอะไร! หัวข้อของการอภิปรายคือพระเจ้าและคุณค่าของศรัทธาในด้านหนึ่ง ซึ่งรับรู้โดยคริสเตียนอีแวนเจลิคัลที่ฉลาดและน่ารัก อีกด้านหนึ่งคือมุมมองของนักปรัชญาแนวเอ็กซิสเทนเชียลลิสม์ที่รู้จักกันดี และความสิ้นหวังและความวิตกกังวลที่มักเกิดขึ้นกับปรัชญาดังกล่าว ซึ่งโต้แย้งโดยศาสตราจารย์ที่ฉลาดไม่แพ้กันซึ่งมีสติปัญญาครบถ้วนตามที่คาดหวัง ถ้าหนังเรื่องนี้ไม่ถือว่าประสบความสำเร็จทางการค้า ก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว…
แน่นอนว่าฉันอาจเถียงได้ว่านักแสดง/ The Sunset Limited (2011) รถไฟสายมิตรภาพ ผู้กำกับต้องเอาแต่ใจตัวเองในระดับหนึ่งถึงจะสร้างหนังเรื่องนี้ได้ แต่ฉันจะไม่พูดอย่างจริงใจ ฉันสนุกกับบทสนทนาโต้ตอบระหว่างซามูเอล แอล. แจ็กสันกับทอมมี่ ลี โจนส์มากเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้ แต่ฉันเคยอ่านคำใบ้ในลักษณะนั้นในบทวิจารณ์และนักวิจารณ์อื่นๆ ถ้าโจนส์เอาแต่ใจตัวเอง ฉันไม่สนใจ
