The Railway Man (2013) แค้นสะพานข้ามแม่น้ำแคว
เรื่องย่อ
ในช่วงระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง เอริก โลแมกซ์ (โคลิน เฟิร์ธ) นายทหารยศร้อยตรีประจำเหล่าสื่อสาร แห่งกองทัพสหราชอาณาจักร ก็ถูกกองกำลังญี่ปุ่นจับตัวและถูกส่งไปยังค่ายเชลยใน ประเทศไทย ซึ่งเขาก็ต้องถูกทรมานและถูกบังคับให้เป็นแรงงานในกา รสร้างรถไฟสายมรณะ หลายปีต่อมา โลแมกซ์ กลับมาใช้ชีวิตในอังกฤษ แต่บาดแผลทางใจก็ยังคงตามหลอกหลอน เขาได้รับกำลังใจและการสนับสนุนจาก แพทริเชีย (นิโคล คิดแมน) ภรรยาของเขา ให้เผชิญหน้ากับอดีตเพื่อหาบทสรุปให้กับตัวเอง โลแมกซ์ ตัดสินใจเดินทางกลับไปยังสถานที่ที่เขาเคยถูกคุมขัง แต่ที่นั้นเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับ นากาเซะ (ฮิโรยูกิ ซานาดะ) The Railway Man นายทหารญี่ปุ่นที่เคยเป็นผู้ทรมานเขา โลแมกซ์ ต้องเจอกับทางเลือกที่สำคัญของชีวิต เมื่อเขาต้องเลือกวิธีที่ดีที่สุดในการก้าวข้ามอดีตแ ละความเจ็บปวดของตัวเอง..
ผู้กำกับ
- Jonathan Teplitzky
บริษัท ค่ายหนัง
- Archer Street Productions
นักแสดง
- Jeremy Irvine
- Colin Firth
- Stellan Skarsgård
- Nicole Kidman
- Michael MacKenzie
- Jeffrey Daunton
- Tanroh Ishida
- Bryan Probets
โปสเตอร์หนัง
รีวิว
สัปดาห์ที่แล้วฉันได้ดู American HUSTLE และไม่เข้าใจว่าทำไมนักวิจารณ์ถึงชื่นชมภาพยนตร์เรื่องนี้มากขนาดนั้น เมื่อวานฉันได้ดู THE RAILWAY MAN และไม่เข้าใจว่าทำไมนักวิจารณ์ถึงดูถูกภาพยนตร์เรื่องนี้มากขนาดนั้น เป็นเรื่องราวที่ตึงเครียดเกี่ยวกับความสยองขวัญครั้งใหญ่ครั้งหนึ่งในสงครามโลกครั้งที่สอง โดยอิงจากเรื่องจริง นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความรักและการไถ่บาป The Railway Man ซึ่งเป็นสองประเด็นสำคัญที่สุดในวงการภาพยนตร์ (และวรรณกรรม) และภาพยนตร์เรื่องนี้ยังเตือนใจได้อย่างชัดเจนว่าชาวญี่ปุ่นในช่วงทศวรรษปี 1940 นั้นก็เหมือนกับพวกนาซี คือมาจากคนละรุ่น แทบจะเป็นคนละเชื้อชาติกันเลยทีเดียว
ภาพยนตร์เรื่อง BRIDGE ON THE RIVER KWAI ของ David Lean ทำให้เกิดเงาขนาดใหญ่บนภาพยนตร์เรื่องนี้ THE RAILWAY MAN ขาด “ความยิ่งใหญ่” ของมหากาพย์ชื่อดังของ Lean แต่ฉันคิดว่าการแสดงของ Alex Guinness นั้นดูมีมิติมากเมื่อเทียบกับมาตรฐานการแสดงภาพยนตร์ในปัจจุบัน ถ้าจะว่ากันจริงๆ แล้ว โคลิน เฟิร์ธแสดงได้ไม่ค่อยดีนัก (และบทของนิโคล คิดแมนก็ทำให้เธอแสดงได้ไม่ดีพอ) แต่เจเรมี เออร์ไวน์แสดงได้น่าเชื่อถืออย่างมากในบทโลแม็กซ์ในช่วงสงคราม เป็นคนเนิร์ดและเป็นวีรบุรุษอย่างเงียบๆ ความน่ากลัวของการใช้แรงงานบังคับในการสร้างทางรถไฟและความโหดร้ายทารุณของทหารญี่ปุ่นต่างก็ถ่ายทอดออกมาได้อย่างชัดเจน และตอนจบก็ชวนสะเทือนอารมณ์โดยไม่ทำให้รู้สึกเลี่ยนเกินไป นี่เป็นภาพยนตร์ที่แปลกประหลาด น่ากลัวแต่ก็ดูได้เพลินๆ อาจกล่าวได้ว่าอาจดูโหดและดิบกว่านี้ได้ แต่อาจจะดูไม่จบก็ได้
เคยเห็นภาพยนตร์เรื่องนี้ฉายทดสอบเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่สามารถโพสต์ได้จนกว่าจะออกฉาย ดังนั้นฉันจึงยังไม่ได้ดูหนังที่ถ่ายทำเสร็จแล้ว แต่เวอร์ชันทดสอบนั้นกระทบใจฉันมากทีเดียว ภาพยนตร์เรื่องนี้มีพื้นฐานมาจากเรื่องจริง – เอริก โลแม็กซ์ (เฟิร์ธ) – กำลังสร้างทางรถไฟไทย-พม่าในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ในฐานะเชลยศึก สภาพแวดล้อมนั้นเลวร้ายมาก การรักษาก็เลวร้าย และโลแม็กซ์ก็มีอาการ PTSD อย่างชัดเจน แม้ว่าจะยังไม่ได้รับการวินิจฉัยก็ตาม – ภาพยนตร์เรื่องนี้ถ่ายทำในช่วงทศวรรษที่ 1970 ในความพยายามที่จะลืมเลือนอดีตของเขา เขาจึงเดินทางกลับไปเยี่ยมสถานที่คุมขังของเขาอีกครั้ง และได้เผชิญหน้ากับเจ้าหน้าที่ญี่ปุ่นจากช่วงเวลานั้น ซึ่งเป็นตัวการสำคัญในการทรมานเขา
เป็นภาพยนตร์แนวย้อนยุคที่หม่นหมอง หม่นหมอง ไม่ค่อยมีอารมณ์ขัน และสีสันเดียวในตอนต้นคือบทบาทของนิโคล คิดแมน (ซึ่งไม่เกี่ยวข้องมากนัก) ในบทบาท “คู่รัก” ดูเหมือนว่าบทของเธอจะถูกกำหนดให้เล่นโดย Rachel Weisz และฉันคิดว่านั่นน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า และฉันรู้สึกแย่ที่ Kidman ปรากฏตัวในเครดิตเป็นอันดับแรกเมื่อบทบาทของ Lomax เป็นตัวละครหลัก และภาพยนตร์เรื่องนี้ดัดแปลงมาจากหนังสือของเขา อย่างไรก็ตาม The Railway Man เรื่องย่อเน้นย้ำถึงการที่เธออยู่เคียงข้างสามีและคอยช่วยเหลือเขาผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบาก และเธอก็ทำได้ และแสดงได้ดีในบทบาทที่ได้รับ และในเรื่องนั้น เธอถูกเลือกมาอย่างดีโดยแสดงออกมาในรูปลักษณ์ที่ดูมีเสน่ห์แบบเมืองเล็กๆ
เรื่องนี้ดำเนินเรื่องช้าๆ และถ้าคุณชอบความเร้าใจและ CGI มากกว่าชีวิตจริงและอารมณ์ ก็ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้… มันเป็นเรื่องราวที่น่าติดตาม เศร้า สะเทือนใจ และอบอุ่นใจ หรือชัยชนะเหนือความทุกข์ยาก ความกล้าหาญ และความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณ โดยมีตอนจบที่ถ้าคุณไม่หลั่งน้ำตา แสดงว่าคุณตายด้านไปแล้ว
ฉันคิดว่า Colin Firth ได้รับบทที่ดีและแสดงได้ต่อเนื่อง ค่อนข้างประหลาดและน่าเบื่อเนื่องจากความพังทลายของเขา เขาหลงใหลในรถไฟและรถไฟ (ซึ่งน่าแปลกใจ) ตั้งแต่ประสบการณ์ของเขาและเราได้พบกับความรักของเขาบนรถไฟ อารมณ์ของเขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่แน่นอนและเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากฝันร้ายที่น่ากลัว เขาต้องฝ่าฟันความเจ็บปวด/ความทุกข์ทรมานของตัวละครด้วยความสง่างามที่นิ่งสงบ ในความคิดของฉัน ผู้ที่รับบทนำ… และทุกคนในการทดสอบฉายก็เห็นด้วย… คือฮิโรยูกิ ซานาดะ ผู้รับบทศัตรูของโลแมกซ์เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ เขามีบทบาทที่ท้าทายมากและทำได้ยอดเยี่ยมมาก เขาแสดงบทบาทของเขาด้วยความสงบนิ่งมากจนคุณสามารถเชื่อประสบการณ์การเปลี่ยนแปลงของเขาได้ และเขาทำให้เรื่องราวมีชีวิตชีวาและน่าเชื่อถือมาก
ไม่มีอะไรที่เขาทำที่เกินความจำเป็น และแม้แต่ความแตกต่างเล็กน้อยในการกระทำของเขานั้นก็เห็นได้ชัดว่ามีเจตนาและสมบูรณ์แบบ การแสดงสีหน้าของเขา… เพียงพอที่จะทำให้ฉันน้ำตาซึมได้ในบางฉาก ฉันอยากเห็นเขาได้รับการปรบมือสำหรับเรื่องนี้ และจะคอยดูเขาในภาพยนตร์เรื่องอื่นๆ (เช่น 47 Ronin) สเตลแลน สการ์สการ์ด (ยอดเยี่ยมเสมอ) เล่นบทได้ดี แต่ในการคัดเลือกนักแสดง เราต่างสงสัยว่าทำไมคนไม่มีสำเนียงอังกฤษหนักๆ ถึงได้รับบททหารอังกฤษในวัยกลางคน ทั้งที่ในฉากที่เขาเล่นเป็นฟินเลย์นั้นเป็นคนอังกฤษโดยกำเนิดโดยไม่มีคำอธิบายว่าทำไมเขาถึงกลายเป็นคนสวีเดนขึ้นมาทันที ซึ่ง “หลังสงคราม เขาไปสวีเดนและอาศัยอยู่ที่นั่น” คงจะทำได้ – บางทีตอนนี้พวกเขาอาจจะทำไปแล้วก็ได้ ตัวละครของเขาก็เป็นโศกนาฏกรรมเช่นกัน The Railway Man และไม่สามารถรับมือกับชีวิตหลังสงครามได้เลย
เป็นภาพยนตร์ที่ดำเนินเรื่องอย่างเรียบง่ายและผ่อนคลายตลอดระยะเวลาที่ฉาย แนวทางที่ผ่อนคลายทำให้ฉากการทรมานและการพรรณนาถึงฝันร้ายหลังสงครามอันเจ็บปวดของ Eric Lomax ยิ่งน่ากลัวและน่าจดจำมากขึ้น การแสดงนั้นยอดเยี่ยมอย่างสม่ำเสมอ การกำกับและผลงานด้านเทคนิคทั้งหมดนั้นน่าชื่นชม โดยปกติแล้วฉันไม่เคยสังเกตการออกแบบเสียงอย่างมีสติ แต่ในเรื่องนี้ การสร้างสรรค์ผลงานนั้นชาญฉลาดและนุ่มนวลในหลาย ๆ ตอน ฉันรู้สึกทึ่งเป็นพิเศษเมื่อเห็น Eric และเจ้าหน้าที่ฝ่ายสื่อสารคนอื่น ๆ โผล่ออกมาในแสงแดดจากสำนักงานใหญ่ “Battle Box” ใต้ดินใน Fort Canning Park ประเทศสิงคโปร์ ฉันได้ไปเยี่ยมชมในปี 2550 ปัจจุบันพิพิธภัณฑ์แห่งนี้กลายเป็นพิพิธภัณฑ์ที่เต็มไปด้วยหุ่นขี้ผึ้งที่ดูสมจริงของทหารทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง ซึ่งอยู่ที่นั่นในวันยอมจำนนเมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2485 อย่างไรก็ตาม ภาพยนตร์เรื่องนี้มีข้อบกพร่องที่น่ารำคาญหลายประการ ตัวละครหลักอย่าง Eric อายุ 61 ปีในฉากที่ถ่ายทำในปี 2523 แม้ว่าเขาจะเป็นคนดี แต่ Colin Firth ยังเด็กเกินไปอย่างเห็นได้ชัด บางทีมันคงไม่สำคัญเมื่อพิจารณาจากพลังของการแสดงของเขา แต่มันจะเข้ามาขัดขวางหากคุณพยายามจะหาเหตุผลของเวลาที่ผ่านไป
การพรรณนาชีวิตที่โดดเดี่ยวของ Eric ที่เป็นจริงนั้นน่าประทับใจอย่างยิ่ง เช่นในฉากที่ Patti คนรักใหม่ของเขาต้องการล้างหม้อทำอาหารในห้องครัวโสดที่สกปรกของเขา แต่รายละเอียดที่เป็นรูปธรรมดังกล่าวก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเชื้อเชิญให้เกิดการคาดเดาแบบธรรมดาๆ เช่น “เงินของตัวละครมาจากไหน” ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ที่น่าเบื่อนี้แทบจะไม่สำคัญในเรื่องราวแฟนตาซีของฮอลลีวูดที่ทุกคนร่ำรวยมหาศาลหรือมีพลังพิเศษ Eric ขับ Triumph 2000 ซึ่งเป็นรถที่โดยทั่วไปแล้วเป็นของชนชั้นกลางที่ร่ำรวยในสมัยนั้น (ฉันไม่ได้เห็นมันมาหลายปีแล้ว ยี่ห้อ Triumph หายไปนานแล้วพร้อมกับอุตสาหกรรมรถยนต์ของอังกฤษส่วนใหญ่ The Railway Man ชนชั้นกลางในอังกฤษที่เทียบเท่ากันนั้นขับรถ BMW, Mercedes และ Audi ในปัจจุบัน) รถยนต์คันสวยและบ้านรกร้างของเขาเป็นสัญญาณเดียวที่บ่งบอกว่าเขาประสบความสำเร็จและประสบความสำเร็จในชีวิตการทำงานระหว่างปี 1945 ถึง 1980
เพื่อนที่ทุกข์ทรมานของเขาที่สโมสรทหารผ่านศึกเล่าว่าผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์เลวร้ายในช่วงทศวรรษ 1940 ปัจจุบันเป็นเสมียนธนาคาร ครู วิศวกร ผู้เกษียณอายุ เป็นพลเมืองที่ซื่อสัตย์และสร้างสรรค์ผลงาน ซึ่งความอดทนหลังสงครามที่ไม่มีใครกล่าวขานนั้นน่าชื่นชมไม่แพ้การเอาตัวรอดในช่วงสงคราม (ครูคนหนึ่งของฉันเมื่อประมาณปี 1969 เคยเป็นเชลยศึกที่เรือนจำชางงีในสิงคโปร์ แต่คุณคงไม่ได้ยินจากเขา) สันนิษฐานว่าฮีโร่ผู้ใจดีเหล่านี้หลายคนแต่งงานแล้ว รวมทั้งเอริกด้วย แต่การแต่งงานหลังสงครามที่ล้มเหลวและมีลูกสองคนของเขาไม่ได้ถูกกล่าวถึงในภาพยนตร์เรื่องนี้ เช่นเดียวกับลูกสามคนของแพตตี้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าการแต่งงานจะล้มเหลว แต่เธอก็มีเงินพอที่จะทัวร์ในอังกฤษ ความจริงที่ว่าเธอแต่งงานแล้วนั้นแทบจะไม่มีการกล่าวถึงเลย (เธออธิบายตัวเองว่าโสดอีกครั้ง) ข้อเท็จจริงที่ว่าแพตตี้ตัวจริงอาศัยอยู่ในแคนาดามาหลายปีนั้นไม่ได้ถูกกล่าวถึง
แม้แต่การกล่าวถึงประวัติของตัวละครเพียงผิวเผินก็อาจทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้สมบูรณ์ยิ่งขึ้นได้อย่างมาก จากที่เป็นอยู่ ให้ความรู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกโยนเข้าไปในเรื่องราวจากดาวอังคาร ในหนังสือเรื่อง “ฮอลลีวูดกับอเมริกา” นักวิจารณ์ไมเคิล เมดเวดได้กล่าวถึงกำแพงที่ไม่สามารถละเมิดได้ระหว่างคริสตจักรกับสตูดิโอในภาพยนตร์ฮอลลีวูดส่วนใหญ่ ความไม่เต็มใจที่หยั่งรากลึกในการกล่าวถึงเรื่องจิตวิญญาณ แม้ว่าจะเกี่ยวข้องกับตัวละครก็ตาม เห็นได้ชัดในภาพยนตร์เรื่องนี้ สัญญาณเดียวที่บ่งบอกถึงความโน้มเอียงทางศาสนาของนักโทษในหุบเขาเงามรณะที่แท้จริงแห่งนี้ก็คือการท่องบทสดุดีในฉากหนึ่ง ศรัทธาคริสเตียนอันลึกซึ้งของเอริกช่วยให้เขาผ่านฝันร้ายนั้นมาได้ และอาจทำให้เขาได้รับการอภัยจากผู้ทรมานเขาหลายทศวรรษต่อมา The Railway Man เขาพกพระคัมภีร์ติดตัวไปหลายสิบปีทั้งในระหว่างและหลังถูกจองจำ จนกระทั่งพระคัมภีร์สึกจนหมด
6.9