The D Train (2015) คู่ซี้คืนสู่เหย้า
เรื่องย่อ
The D Train แดน (แจ็ค แบล็ค) ประธานสมาคมศิษย์เก่าที่จะจัดงานคืนสู่เหย้า ต้องเดินทางไปลอสแองเจลิสเพื่อตามตัว โอลิเวอร์ (เจมส์ มาร์สเด็น) หนุ่มฮ็อตที่จบรุ่นเดียวกับเขาที่ตอนนี้ฮ็อตยิ่งกว่า เดิม และหว่านล้อมให้โอลิเวอร์มางานเลี้ยงรุ่นให้ได้
ผู้กำกับ
- Andrew Mogel
- Jarrad Paul
บริษัท ค่ายหนัง
- Ealing Studios Entertainment
นักแสดง
- Jack Black
- James Marsden
- Kathryn Hahn
- Jeffrey Tambor
- Russell Posner
- Henry Zebrowski
- Kyle Bornheimer
- Mike White
โปสเตอร์หนัง
รีวิว
ผมสนใจหนัง The D Train นี่ตั้งแต่ตอนดูตัวอย่างครับ ที่สนอย่างแรกเพราะ Jack Black นำแสดง และพล็อตมันก็ดูเป็นหนังตลกที่สามารถสอดแทรกสาระดีๆ ลงไป อีกทั้งยังสร้างความประทับใจได้อีกต่างหาก พล็อตมันว่าด้วยงานคืนสู่เหย้าครับ ประมาณว่า แดน แลนส์แมน (Black) หัวหน้าจัดงานคืนสู่เหย้าต้องการดึงคนมาร่วมงานเยอะๆ (เพราะดูท่าแล้วเหมือนคนจะไม่อยากมากัน) เขาเลยเกิดไอเดียว่าจะหาทางชวนโอลิเวอร์ ลอว์เลส (James Marsden) นายแบบสุดฮ็อตที่เป็นหนึ่งในรุ่นให้มาในงานให้จงได้ แล้วแผนการเดินไปทางตะล่อมดึงตัวโอลิเวอร์ก็เริ่มต้น ครับ พล็อตมันชวนให้ฮาได้ จะให้มีสาระก็ได้ หรือจะชวนให้คนดูประทับใจ (แบบ American Pie: Reunion) ก็ได้ แล้วผลที่หนังทำออกมาก็คือ…
หนังออกมากลางๆ ครับ Black ได้บทที่ถือว่าดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เขาโวยวายน้อยลง และมีแง่มุมในเชิงดราม่ามากขึ้น ซึ่งจริงๆ นั่นไม่ใช่ปัญหาครับ เพราะเขาเล่นได้เข้าท่าดี เช่นเดียวกับ Marsden ที่ลื่นได้พอประมาณกับบทนายแบบ แต่ตัวบทหนังยังไม่กลมกล่อมนัก ในแง่ความฮาถือว่าไม่มาก อันที่จริงคือมันดูดราม่ามากกว่าที่คิดด้วย (โดยเฉพาะตอนท้ายๆ กับสิ่งที่แดนต้องเผชิญ) แต่บทมันก็ยังไม่เข้มเท่าที่ควรครับ เลยทำให้ความพีคอันพึงมีสำหรับอารมณ์ดราม่าเลยไม่มา
และเหมือนหนังทั้งเรื่องจะยังคงยืนกรานนำเสนอในเชิงหนังตลกอยู่น่ะครับ รสชาติมันเลยกึ่มๆ คือโทนพยายามจะไปในทางหนังตลก แต่เหตุการณ์หลายๆ อย่างมันไม่ใช่หนังตลก แต่มันคือดราม่า มันคือเรื่องของชีวิต มันคือปัญหาความสัมพันธ์ ฯลฯ ซึ่งหนังก็นำเสนออะไรเหล่านี้ไปแบบไม่หนัก (ทั้งๆ ที่หลายประเด็นมันก็หนักนะ) พยายามคุมโทนให้มันเบา มันเลยไม่กลมกล่อมเท่าไร คือถ้าหนังจะขำในช่วงที่ควรขำ แล้วดราม่าในช่วงที่ควรจะดราม่าให้มันกลมกลืนเป็นเนื้อเดียวไปเลยในแต่ละวาระ มันก็น่าจะลงตัวกว่านี้น่ะครับ แต่นี่เหมือนอารมณ์ปนๆ กันไปหน่อย
ในแง่สาระจริงๆ ก็มีอยู่หลายประเด็นครับ แก่นหลักเลยคือเรื่องนิยาม “ความสำเร็จ” อย่างตัวแดนเอง เขาก็อยากได้ความสำเร็จครับ อยากให้งานที่เขารับผิดชอบมันโด่งดังโดดเด้ง แต่ประเด็นคือเขาไม่ใช่เด็กนักศึกษาอีกต่อไป เขาคือผู้ใหญ่ที่มีครอบครัว The D Train มีความรับผิดชอบหลายประการ ซึ่งหากเขามองไม่ออกว่าอะไรกันแน่ที่เขาควรทำให้เต็มที่ อะไรกันแน่ที่ควรเอาตัวเข้าเสี่ยง ผลลงเอยมันก็อาจจะเป็นความสนุกชั่วครั้งคราว แต่หลังจากนั้นก็จะตามมาด้วยปัญหาอันเกิดจากการไม่ยอม (หรือไม่รู้) ที่จะให้ความสำคัญกับอะไรที่ควรให้ความสำคัญอย่างแท้จริง เรากลับเป็นเด็กได้เสมอครับ เราสามารถหาเวลาพักผ่อนหย่อนใจ เดินตากฝน หาเรื่องขำกับเพื่อน หรือเที่ยวในที่ๆ อยากไปในยามอยากผ่อนคลาย แต่ขณะเดียวกันเราก็ต้องไม่ลืมว่าเราเป็นใคร และเราอยู่ตรงไหนแล้วบนถนนของชีวิต
ถ้าจะมีอะไรสักอย่างที่ผมชอบในหนังเรื่องนี้ ก็ยกให้การแสดงของ Jeffrey Tambor ดารารุ่นเก๋าที่หลายคนอาจจำไม่ได้ (เขาเคยเล่น Hellboy เป็นทอม แมนนิ่ง เจ้าหน้าที่ที่ชอบเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเฮลล์บอยน่ะครับ) แต่ส่วนมากเขาจะเล่นบทตลก ทว่ากับเรื่องนี้เขาแสดงความสามารถในเชิงดราม่าออกมาครับ และแสดงได้อย่างยอดเยี่ยมด้วย (ฉากที่เขารู้ความจริงเป็นฉากที่ผมชอบมากที่สุดในหนังก็ว่าได้) คืออารมณ์มันมาน่ะครับ มันเป็นช่วงที่หนังดราม่าแบบเต็มๆ จนผมยังอดอินไม่ได้เหมือนกันสำหรับฉากที่ว่า โดยรวมแล้วถือว่าหนังเรื่อยๆ ครับ เหมาะสำหรับแฟนๆ Jack Black ถ้าชอบพี่แกก็ลองตามไปดูได้ ขอเพียงไม่คาดหวังน่ะนะครับ พยายามอย่าเอาไปเทียบกับ School of Rock และลองปรับใจเปิดใจก่อนดู เข้าใจก่อนว่ามันคือหนังตลกที่พล็อตครึ่งแรกถือว่าขำๆ ส่วนครึ่งหลังก็จริงจังขึ้นมาหน่อย แต่หนังก็ยังออกแนวขำอยู่ ^_^
The D Train ของ Jarrad Paul และ Andrew Mogel เป็นภาพยนตร์ที่มีมิติซับซ้อนกว่าที่ตัวอย่างภาพยนตร์ทำให้เชื่อได้ ภายใต้ฉากงานปาร์ตี้ที่หยาบคายและการแสดงสุดระเบิดของ Jack Black นั้นแฝงไปด้วยแนวคิดที่อ่อนโยนและซาบซึ้งใจกว่าเกี่ยวกับความผิดหวัง การหลอกตัวเอง และตัวตน ส่วนตัวและเรื่องเพศ ภาพยนตร์ที่ยอดเยี่ยมถูกสร้างจากแนวคิดเหล่านี้เพียงแนวคิดเดียว และสำหรับภาพยนตร์ที่รวมเอาแนวคิดเหล่านี้ทั้งหมดเข้าด้วยกันนั้น แสดงให้เห็นถึงความทะเยอทะยานอย่างมากของทีมงานเขียนบทและผู้กำกับที่ทำงานในเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม ในขณะที่กล้าที่จะพยายามทำบางอย่างที่ใหญ่กว่านี้ “The D Train” พยายามทำทั้งสองอย่าง โดยสร้างภาพยนตร์ตลกที่เร้าอารมณ์จากเนื้อหาที่ควรได้รับการเน้นย้ำในเชิงลึกมากขึ้น และเกือบจะเข้าข่าย “การศึกษาตัวละครที่ต่อต้าน” ของ Adam Sandler ที่ดูถูกฮีโร่ที่มีปัญหา
ภาพยนตร์เรื่องนี้ติดตาม Dan Landsman ผู้แต่งตั้งตัวเองเป็นประธานคณะกรรมการจัดงานรวมรุ่นครั้งที่ 20 ของโรงเรียนมัธยม เขาเป็นคนที่ “ทำทุกอย่าง” ในงาน ทำงานหนักพอๆ กับทุกคนรวมกัน ดูเหมือนว่าเขาจะเพลิดเพลินกับช่วงสมัยมัธยมปลายและความทรงจำที่ทิ้งไว้ให้เขา ปัญหาเร่งด่วนของแดนคือไม่มีใคร ไม่ว่าจะเป็นคณะกรรมการที่เหลือหรือเพื่อนร่วมชั้นเก่า ที่มีความกระตือรือร้นเหมือนเขาแม้แต่น้อย และการผูกขาดและหลงตัวเองตลอดเวลาของเขาทำให้เพื่อนร่วมชั้นรู้สึกดูถูก เมื่อไม่มีใครตอบรับการกลับมาร่วมงาน แดนก็พบสิ่งหนึ่งที่จะทำให้ทุกคนมาร่วมงานได้ นั่นคือการปรากฏตัวของโอลิเวอร์ ลอลเลส (เจมส์ มาร์สเดน)
โอลิเวอร์เคยเป็นเด็กที่ได้รับความนิยมในช่วงมัธยมปลาย และได้ไล่ตามอาชีพนักแสดง โดยส่วนใหญ่เล่นโฆษณาทางทีวี เมื่อแดนเห็นโฆษณาของโอลิเวอร์ทางทีวี เขาก็เริ่มหมกมุ่นกับผู้ชายคนนี้มากเกินไป จนทำให้ภรรยาและลูกชายวัยสิบสี่ปีของเขาผิดหวังอย่างมาก แดนไปไกลถึงขั้นเดินทางไปแอลเอกับเจ้านาย (เจฟฟรีย์ แทมบอร์) หลอกเจ้านายและภรรยาของเขาให้คิดว่าเป็นการเดินทางเพื่อธุรกิจ เพื่อที่เขาจะได้พบปะและขอให้โอลิเวอร์ไปร่วมงานคืนสู่เหย้า แดนและโอลิเวอร์ไปปาร์ตี้กันทั้งคืนก่อนที่ความเสเพลจะทำให้พวกเขาสงสัยว่าพวกเขาเป็นใครกันแน่และอยากเป็นใคร
แดนรับบทโดยแจ็ก แบล็ก นักแสดงที่เคยทุ่มเทให้กับการแสดงตลกที่ไร้สาระและตื้นเขินที่สุด The D Train ซึ่งเขาได้ขยายขอบเขตการแสดงเพื่อเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเองในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แบล็กเหมาะกับแดนซึ่งเป็นตัวละครที่ซับซ้อน เนื่องจากบุคลิกที่ดุดัน ยิ่งใหญ่เกินจริง และอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของเขาได้รับการจัดการด้วยความสมจริงอย่างเชี่ยวชาญและความสามารถที่แท้จริง แม้ว่าจะมีตัวละครที่บางครั้งดูน่ารังเกียจและน่าหงุดหงิดเล็กน้อย แต่แบล็กก็แสดงบทบาทนี้ได้อย่างยอดเยี่ยม คล้ายกับบทบาทของเขาในบทเบอร์นี ทีเดใน “เบอร์นี” ที่เขาหยิบตัวละครตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วเล่นตามบทบาทนั้น
ในทางกลับกัน มาร์สเดนเล่นเป็นตัวละครที่มีความซับซ้อนและมีเสถียรภาพทางจิตใจมากกว่า เขารับบทเป็นนักแสดงที่เก่งกาจ มีบุคลิกภายนอกที่ดูเท่ แต่บุคลิกภายในที่ดูมีปัญหา เขาหวังว่าผู้คนจะหลงใหลในบุคลิกแรกจนไม่สังเกตเห็นบุคลิกหลังด้วยซ้ำ แบล็กและมาร์สเดนเป็นคู่หูที่ยอดเยี่ยม และทั้งคู่ โดยเฉพาะแบล็ก ต่างก็ถ่ายทอดบทบาทที่หยาบคายและดราม่าได้อย่างราบรื่น
เป็นเรื่องยากมากที่จะรู้ว่าจะนำเสนอหนังเรื่องนี้อย่างไร ฉันคิดว่าหนังเรื่องนี้เกือบจะเป็นผลงานชิ้นเอกหรือเป็นแค่ขยะ โดยปกติแล้วฉันไม่ค่อยสนใจว่านักแสดงคนไหนเล่นหรือไม่เล่น หรือปกติแล้วฉันไม่ชอบจำนักแสดงคนไหน แต่การปรากฏตัวของแจ็ค แบล็กในหนังเรื่องนี้ทำให้หนังดูน่าเชื่อถือขึ้น และจังหวะการแสดงตลกที่ไร้ที่ติของเขาทำให้หนังเรื่องนี้ดูน่าฟังขึ้น เรื่องราวที่มืดหม่นเกี่ยวกับตัวตนของเราที่ขึ้นอยู่กับว่าเราเป็นเด็กหรือว่าชีวิตของเราตกต่ำลงอย่างไรจากจุดนั้น เนื้อเรื่องต้องการให้คุณเชื่อว่าการกลับมาพบกันอีกครั้งของเพื่อนร่วมชั้นจะเป็นเรื่องใหญ่ได้ขนาดนั้น ในบางจุด หนังพยายามจะพลิกสถานการณ์โดยทำให้ตัวละครหลักเป็นคนมองข้าม
แต่สุดท้ายแล้วมันก็ยังเป็นแค่พล็อตโฮลอยู่ดี เรื่องราวพลิกผันอย่างน่าอึดอัดในครึ่งเรื่องในแบบที่ฉันไม่คาดคิด เป็นหนังที่ตั้งใจให้รู้สึกไม่สบายใจ ซึ่งสิ่งต่างๆ อาจทรมานมาก มันเป็นการแสดงความสมดุลที่ยุ่งยาก ไม่มากเกินไป The D Train และโดยรวมแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้มีการสร้างตัวละครและรายละเอียดที่ชาญฉลาด แต่ไม่สามารถถ่ายทอดเรื่องราวอันทะเยอทะยานออกมาได้ แม้จะพูดแบบนั้น ฉันดีใจมากที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ดึงดูดผู้ชมได้ มีคนจำนวนมากที่สามารถถ่ายทอดสิ่งพิเศษเฉพาะตัวของภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ ภาพยนตร์เรื่องนี้จบลงอย่างพึงพอใจโดยคิดว่าปัญหาของตัวละครทั้งหมดได้รับการแก้ไขแล้ว แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น
ดูหนังออนไลน์ ภาพยนตร์ที่คล้ายกัน
Full Metal Jacket (1987) เกิดเพื่อฆ่า
I Am Sam (2001) สุภาพบุรุษปัญญานิ่ม
The Town (2010) เดอะ ทาวน์ ปล้นสะท้านเมือง
7.1