The Crying Game (1992) ดิ่งลึกสู่ห้วงรัก
เรื่องย่อ
มิตรภาพที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นระหว่างเฟอร์กัส (สตีเฟนเรีย) อาสาสมัครของกองทัพสาธารณรัฐไอริชและโจดี้ (ฟอเรสต์วิเทเกอร์) ทหารอังกฤษที่ถูกลักพาตัวไปล่อให้เข้าสู่กับดักของ IRA โดยจูด (มิแรนดาริชาร์ดสัน) สมาชิก IRA อีกคน เมื่อการจับตัวประกันเกิดความผิดพลาดอย่างร้ายแรงเฟอร์กัสจึงหนีและมุ่งหน้าไปยังลอนดอนโดยเขาตามหาคนรักของโจดี้ช่างทำผมชื่อดิล (เจย์เดวิดสัน) เฟอร์กัสใช้ชื่อ “จิมมี่” และได้งานเป็นกรรมกรประจำวัน The Crying Game นอกจากนี้เขายังเริ่มเห็น Dil ซึ่งไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับภูมิหลัง IRA ของเฟอร์กัส แต่มีบางอย่างเกี่ยวกับดิลที่เฟอร์กัสไม่รู้เช่นกัน
ผู้กำกับ
- Neil Jordan
บริษัท ค่ายหนัง
- Palace Pictures
นักแสดง
- Miranda Richardson
- Forest Whitaker
- Stephen Rea
- Adrian Dunbar
- Breffni McKenna
- Joe Savino
- Birdy Sweeney
โปสเตอร์หนัง
รีวิว
เป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับความเข้าใจ The Crying Game ตลอดระยะเวลาสองชั่วโมงและข้ามผ่านสองประเทศ ตัวละครที่มาจากกลุ่มสังคมที่ขัดแย้งกันอย่างเห็นได้ชัดได้เรียนรู้ที่จะเข้าใจซึ่งกันและกัน แม้ว่าผู้คนจากเผ่าเดียวกันจะพยายามขัดขวางไม่ให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นก็ตาม มีเฟอร์กัสและโจดี้เป็นคนแรก เฟอร์กัสเป็นอาสาสมัครผิวขาวของไออาร์เอ ส่วนโจดี้เป็นทหารผิวสีในราชบัลลังก์อังกฤษ เฟอร์กัสได้รับมอบหมายให้ดูแลโจดี้หลังจากที่เขาถูกจับ และความเห็นอกเห็นใจที่เขามีต่อนักโทษทำให้พวกเขาเชื่อมโยงกัน แม้ว่าพวกเขาจะมีบทบาทที่ขัดแย้งกันในเหตุการณ์ความไม่สงบ ต่อมา เฟอร์กัสได้พบกับดิล พวกเขาแตกต่างกันมากในหลายๆ ด้าน แต่พวกเขาก็ผูกพันกันเช่นกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายและไม่ได้เกิดขึ้นทันที แต่ความปรารถนาดีซึ่งกันและกันทำให้สิ่งนี้เป็นไปได้
หากคุณคิดว่า “The Crying Game” เป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับเหตุการณ์ความไม่สงบ คุณอาจจะแปลกใจ แต่ไม่ใช่เลย และมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ แม้ว่าจะไม่ใช่ในแบบที่คุณคาดหวังก็ตาม ความประหลาดใจอาจเป็นลักษณะเฉพาะของภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีที่โครงเรื่องพลิกผันจากฉากหนึ่งไปสู่อีกฉากหนึ่ง ฉันจะไม่เปิดเผยอะไรมากไปกว่านี้แล้ว ขอเพียงบอกว่าบทภาพยนตร์นั้นยอดเยี่ยมมาก ไม่ใช่แค่การพลิกผันเท่านั้น แต่ยังมีบทสนทนาด้วย ซึ่งแสดงได้อย่างยอดเยี่ยม โดยเฉพาะจาก Stephen Rea, Forest Whitaker, Jaye Davidson และ Jim Broadbent ในบทเล็กๆ ทุกอย่างทำได้ดี รวมถึงเพลงประกอบภาพยนตร์ ซึ่งเพลงประกอบภาพยนตร์ที่ Davidson ขับร้องอย่างมีอารมณ์ร่วมต่อหน้าฝูงชนที่บาร์ที่หลงใหล เป็นที่มาของชื่อภาพยนตร์เรื่องนี้ เขียนบท แสดง และกำกับได้ดี ยังคงเป็นภาพยนตร์ที่น่าติดตามและน่าติดตามแม้จะผ่านมาเกือบสามทศวรรษแล้วก็ตาม
The Crying Game ผลงานของ Neil Jordan ที่ได้รับรางวัลนั้นโด่งดังจากจุดพลิกผันครั้งใหญ่ในช่วงกลางเรื่อง เมื่อภาพยนตร์เรื่องนี้เข้าฉายในปี 1992 จุดพลิกผันดังกล่าวถูกปิดเป็นความลับโดยนักวิจารณ์เป็นส่วนใหญ่และกลายเป็นตำนาน ซึ่งปัจจุบันก็เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลายแล้ว แม้ว่าผลกระทบทางละครจะไม่ส่งผลกระทบใดๆ ต่อภาพยนตร์เรื่องนี้ แม้ว่าจะไม่ได้สร้างความตกใจหรือสร้างความประหลาดใจอีกต่อไปแล้วก็ตาม แต่ The Crying Game ยังมีอะไรมากกว่าจุดพลิกผันเพียงจุดเดียว Jordan ทั้งเขียนบทและกำกับภาพยนตร์เรื่องนี้ และบทภาพยนตร์ของเขานั้นน่าสนใจตรงที่มีตัวเอกเป็นอาสาสมัคร IRA ที่คาดว่าผู้ชมจะต้องเห็นใจ The Crying Game และแน่นอนว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ นั่นเองที่ถือเป็นการตัดสินใจที่กล้าหาญสำหรับภาพยนตร์อังกฤษที่สร้างขึ้นในปี 1992 แม้ว่าข้อเท็จจริงที่ว่าเพื่อนร่วมงาน IRA
สองคนของอาสาสมัครดังกล่าวเป็นฆาตกรที่โหดเหี้ยมซึ่งความผิดของพวกเขาในจอได้รับการตอบแทนด้วยความตายนั้นอาจถือเป็นการชดเชยความผิดนี้ก็ได้ อย่างไรก็ตาม บทภาพยนตร์ของ Jordan นั้นกล้าหาญในการหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมา เรื่องราวเกี่ยวกับเฟอร์กัส รับบทโดยสตีเฟน รีอา อาสาสมัครที่กล่าวถึงข้างต้น ซึ่งกลายเป็นผู้ร่วมขบวนการลักพาตัวทหารอังกฤษ – โจดี้ รับบทโดยฟอเรสต์ วิทเทเกอร์ – และลงเอยด้วยการผูกมิตรกับเขา สร้างความตื่นตระหนกให้กับสมาชิกไออาร์เอ แม็กไกวร์ (เอเดรียน ดันบาร์) และจูด (มิแรนดา ริชาร์ดสัน) เฟอร์กัสพบว่าเขาไม่สามารถประหารโจดี้ได้ ซึ่งกลับเสียชีวิตอย่างน่าขันเมื่อเขาบังเอิญไปชนใต้ล้อรถของกองทัพอังกฤษ ทำให้เฟอร์กัสต้องเดินทางไปลอนดอนเพื่อตามหาดิล แฟนสาวของโจดี้ จอร์แดนพยายามเลี่ยงการเขียนตัวละครของเขาให้เป็นคนดีหรือคนชั่ว
โดยเฟอร์กัสใช้เวลาทั้งเรื่องตั้งคำถามกับตัวเองและเปลี่ยนแปลงไปในที่สุด และโจดี้ก็บอกเฟอร์กัสอย่างตรงไปตรงมาว่าเขาเข้าร่วมกองทัพอังกฤษไม่ใช่เพื่อต่อสู้กับชาวไอริช แต่เพราะว่าเขาเพียงต้องการงานเท่านั้น คงไม่ถูกต้องนักที่จะบอกว่า The Crying Game เป็นการศึกษาอย่างจริงจังเกี่ยวกับความไม่สงบ ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วถูกใช้เป็นฉากหลังเท่านั้น แต่ในตัวมันเองทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้โดดเด่น อย่างไรก็ตาม เมื่อเฟอร์กัสย้ายไปลอนดอน เรื่องราวกลับกลายเป็นเรื่องอื่นไปเสียได้ เพราะเขาตกหลุมรักดิลของเจย์ เดวิดสัน และรู้สึกสยองขวัญเมื่อพบว่าเธอมีอวัยวะเพศที่ใหญ่เกินตัว The Crying Game แม้ว่าเฟอร์กัสจะตอบสนองในตอนแรกด้วยการตบดิลก่อนจะอาเจียน แต่สุดท้ายเขาก็ตระหนักได้ว่าเขายังรักเธอ ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้ดำเนินไปในแนวทางของเรื่องราวความรักต่อไป อย่างไรก็ตาม
เรื่องราวกลับพลิกผันเมื่อแม็กไกวร์และจูดตามล่าเฟอร์กัสและเกณฑ์เขาเข้าร่วมปฏิบัติการ IRA นักวิจารณ์บางคนในยุคใหม่มักจะบรรยายดิลว่าเป็น “คนข้ามเพศ” โดยตีความตัวละครว่าเป็นผู้หญิงข้ามเพศ แม้ว่าจอร์แดนตั้งใจให้ดิลเป็นกะเทย ทำให้เฟอร์กัสต้องรับมือกับความจริงที่ว่าเขาตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ความจริงที่ว่าเขายอมรับดิลในที่สุดถือเป็นความก้าวหน้าอย่างมากในปี 1992 ที่สำคัญกว่านั้นในแง่ของโครงเรื่อง ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้สำรวจธีมของอัตลักษณ์ ไม่ใช่ของ Dil แต่เป็นของ Fergus เพราะเขาหันหลังให้กับอดีตใน IRA และความเชื่อเกี่ยวกับรสนิยมทางเพศของเขา ความสำเร็จส่วนใหญ่ของภาพยนตร์เรื่องนี้มาจากการแสดง โดยเฉพาะของ Stephen Rea และ Jaye Davidson ที่แสดงเคมีที่เข้ากันได้บนหน้าจอได้อย่างน่าเชื่อถือ (ซึ่งน่าประทับใจยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่า Davidson ไม่เคยแสดงมาก่อน แต่ยังคงแสดงได้อย่างน่าเชื่อถือและน่าตื่นเต้นมาก)
แต่ Jordan ก็แสดงได้ยอดเยี่ยมจากนักแสดงทุกคน โดย Richardson และ Dunbar แสดงได้อย่างเป็นธรรมชาติในบทบาทของพวกเขา และ Jim Broadbent ก็ได้เล่นเป็นตัวประกอบที่ยอดเยี่ยมในบทผู้ควบคุมบาร์เทนเดอร์ผู้ชาญฉลาด สำเนียงภาษาอังกฤษของ Whitaker นั้นแตกต่างกันไป แต่การแสดงที่จริงใจของเขาถือเป็นสิ่งสำคัญสำหรับครึ่งแรกของภาพยนตร์ แม้ว่าเขาจะอ้วนไปสักหน่อยสำหรับทหาร การสร้างตัวละครนั้นทำได้ดีโดยทั่วไป และมีอารมณ์ขันแฝงอยู่ตลอดทั้งเรื่อง โดยมีบทสนทนาที่เฉียบแหลม โดยเฉพาะในฉากที่ไซต์ก่อสร้าง เมื่อดิลมาหาเฟอร์กัสหลังจากที่เธอได้รับจดหมายขอโทษจากเขา
แม้ว่าหนังจะจบลงด้วยการที่เฟอร์กัสอยู่ในคุก แต่ก็จบลงด้วยความรู้สึกดีๆ โดยดิลมาเยี่ยมและรอให้เขาได้รับการปล่อยตัว ภาพที่สวยงามของหนังเรื่องนี้เป็นลักษณะเฉพาะของจอร์แดน ผู้ซึ่งชอบการทำงานของกล้องที่ไดนามิก โดยมีการใช้การถ่ายภาพแบบติดตามบ่อยครั้ง หนังเรื่องนี้ถ่ายทำส่วนใหญ่ในสถานที่จริง ซึ่งทำให้หนังดูสมจริงมากขึ้น ในความใส่ใจเป็นพิเศษ หลังจากที่เฟอร์กัสรู้ความจริงเกี่ยวกับดิลและกลับไปที่บาร์ กล้องก็หันไปที่ลูกค้าคนอื่นๆ เพื่อสะท้อนให้เห็นว่าเขาตระหนักรู้ถึงสิ่งที่เขา (และอาจรวมถึงผู้ชมส่วนใหญ่) พลาดไปก่อนหน้านี้ นอกจากนี้ยังมีเพลงประกอบที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย The Crying Game ได้รับความนิยมในปี 1992 เนื่องจากมีการเปิดเผยที่น่าตกใจว่าดิลมีอวัยวะเพศชาย ชื่อเสียงของหนังเรื่องนี้คงอยู่ได้เพราะว่าไม่ได้มีแค่จุดพลิกผันเท่านั้น แต่เพราะว่าหนังเรื่องนี้ยังได้รับการกำกับและบทภาพยนตร์ที่เขียนขึ้นมาอย่างดีอีกด้วย
เมื่อพิจารณาจากชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ของภาพยนตร์เรื่องนี้แล้ว ถือว่าค่อนข้างธรรมดาอย่างน่าประหลาดใจ The Crying Game เนื้อเรื่องดำเนินไปอย่างเชื่องช้า และมีการกำกับที่ค่อนข้างจะเนิบช้าและบางครั้งก็ดูไม่เป็นมืออาชีพ แม้จะมีข้อบกพร่องอยู่บ้าง แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็อาจเป็นภาพยนตร์ที่จริงจังและอาจเป็นผลงานชิ้นเอกได้ หากเลือกใช้เส้นทางที่ง่ายกว่านี้หลายครั้ง ความผิดพลาดครั้งแรกและสำคัญที่สุดคือการยิงโจดี้ (ฟอเรสต์ ไวเทเกอร์) หลังจากฉากเปิดเรื่องที่โจดี้ถูกจับตัวไปซึ่งยาวนาน (อาจจะนานเกินไป) เรารู้สึกเหมือนว่าเรากำลังอยู่ในจุดเริ่มต้นของภาพยนตร์เกี่ยวกับทางเลือกทางศีลธรรม และในกรณีนี้ พระเอกอย่างเฟอร์กัส
อาจต้องทำบางอย่างที่เขาเห็นว่าขัดต่อศีลธรรมเพื่อประโยชน์ส่วนรวม อนิจจา ในฉากที่ทำให้ฉันหมดกำลังใจอย่างสิ้นเชิง ทางเลือกนี้กลับถูกละเลยไป โดยที่วิตเทเกอร์กลับถูกรถหุ้มเกราะของอังกฤษชนแทน หากมองข้ามแง่มุมเชิงปฏิบัติ (รถหุ้มเกราะเป็นสิ่งที่ส่งเสียงดัง ไม่น่าจะเข้ามาหาคุณโดยที่คุณไม่ทันสังเกตเห็น) สิ่งนี้ได้ทำลายความตึงเครียดอันทรงพลังที่ซ่อนอยู่ของภาพยนตร์เรื่องนี้ไปอย่างสิ้นเชิง หากเฟอร์กัสยิงโจดี้ (หรืออย่างน้อยก็คิดว่าเขายิงไปแล้ว) แล้วตามคำขอครั้งสุดท้ายของเขา เขาก็ได้ตามหาหญิงสาวคนนั้นเพียงเพื่อตกหลุมรักเธอ ภาพยนตร์เรื่องนี้คงจะตั้งคำถามที่จริงจังเกี่ยวกับธรรมชาติของความดีและความชั่ว แทนที่จะเป็นแบบนั้น พระเอกกลับกลายเป็นเด็กรับใช้โดยพื้นฐาน
ฉันสงสัยว่าการตัดสินใจที่แปลกประหลาดนี้เกิดจากความต้องการที่จะเอาใจผู้ชมชาวอเมริกันและทำให้ IRA บริสุทธิ์ขึ้นในระดับหนึ่งหรือไม่ แน่นอนว่าฉากต่อมาในลอนดอนบางส่วนดูเหมือนจะเป็นภาพเมืองที่นักท่องเที่ยวรู้สึกสบายใจ โดยมีจิม บรอดเบนท์ บาร์เทนเดอร์ที่ร่าเริงกำลังแจกค็อกเทลให้กับลูกค้าอย่างมีความสุขในครั้งที่สองที่พวกเขามาเยี่ยม (ไม่เคยรู้ว่าบาร์เทนเดอร์คนไหนทำแบบนั้น) The Crying Game และยังมีชายชาวเอสเซกซ์ผิวขาวในเวอร์ชันที่จำเจซึ่งสวมชุดเกราะอีกด้วย ซึ่งสิ่งนี้โดดเด่นเนื่องจากภาพยนตร์เรื่องนี้ระมัดระวัง (อย่างถูกต้อง) ที่จะไม่สร้างตัวละครไอริช ผิวดำ หรือ LGBT แบบแผน แต่ความสุภาพนี้ไม่ได้ขยายไปถึงชายผิวขาวชาวอังกฤษ
เรื่องราวดำเนินไปอย่างยืดยาว (โดยมีฉากโยนโบว์ลิ่งของ Jody ที่ไม่มีสาระมากมาย) ทั้งก่อนและหลังการเปิดเผยที่ไม่น่าตกใจนัก ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วฉันไม่รู้สึกว่าน่าสนใจเลย เรื่องราวเริ่มจะน่าเบื่อเมื่อเพื่อนเก่าของ Fergus ใน IRA ปรากฏตัวขึ้น เรื่องราวดำเนินไปจนถึงจุดไคลแม็กซ์สุดท้าย ซึ่งถ่ายทำอย่างมือสมัครเล่นอีกเช่นเคย
ดูหนังออนไลน์ ภาพยนตร์ที่คล้ายกัน
Flight Risk (2025) นรกยึดไฟลต์
Bad Behind Bars Jodi Arias (2023)
Dirty Money (2024) เกมเหลี่ยมชิงเงินบาป
6.9