The Bonfire of the Vanities (1990) เชือดกิเลส
เรื่องย่อ
หลังจากนายหญิงของเขาขับรถทับวัยรุ่นผิวสี The Bonfire of the Vanities (1990) เชือดกิเลส นักลงทุนชื่อดังแห่งวอลล์สตรีทก็พบว่าชีวิตของชายคนนี้ต้องกระจ่างชัดเมื่อถูกจับตามอง นักข่าวที่ตกอับได้เปิดเผยเรื่องราวดังกล่าว และนักฉวยโอกาสก็รีบหาทางใช้เรื่องราวนี้ให้เป็นประโยชน์กับตนเอง ภาพยนตร์ของ De Palma เกี่ยวกับผลงานชิ้นโบแดงของทอมวูล์ฟสีเข้มและเฮฮาที่ถูกวางระเบิดในอเมริกาท่ามกลางการเหยียดเชื้อชาติและเป็นเรื่องง่ายที่จะดูว่าทำไม มันคือ lorra lorra หนังสือของวูล์ฟเกี่ยวกับชาว Big Bad Apple นั้นมีขอบเขต Dickensian และพลังของ Faustian: ‘มันจะมีประโยชน์อะไรกับผู้ชายคนหนึ่งถ้าเขาได้รับทั้งหมด แต่สูญเสียจิตวิญญาณของเขา?’ มุมมองของเขาเกี่ยวกับสังคมหม้อหุงความกดดันทางชาติพันธุ์นั้นเป็นเรื่องน่าขันและเสียดสี ในภาพยนตร์ความเรียบง่ายและลดขนาด – รวมถึงการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในชาติพันธุ์ – เสียสมดุล
ในภาพยนตร์คู่ที่ติดตามเราดูปีเตอร์ฟอลโลว์ (วิลลิส) – ผู้บรรยาย – เพิ่มขึ้นเมื่อผู้ค้าชู้ตสตรีตเชอร์แมน McCoy (แฮงค์) ตกหลุมรัก รกร้างถูกนำมาเล่าสู่กันฟัง: บรองซ์ดำผู้น่าสงสารเป็นผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตใกล้ถึงตาย The Bonfire of the Vanities (1990) เชือดกิเลส รถกลายเป็น Mercedes ของ Mercedes – สกู๊ป! – และสกุลวงศ์ลงมา สิ่งที่เดอพัลมามอบให้นั้นเป็นเพียงภาพยนตร์ฝันร้ายปานกลางที่มีสีสันฉูดฉาดแวววาว แต่มีจังหวะก้าวกัดหรือสิ่งที่น่าสมเพช ตามปกติกับเดอพัลมาผู้หญิงคนนั้นจะถูกทำให้อับอาย (ที่นี่เป็นที่รักของแท้ของกริฟฟิ ธ ) ถ้ามีอะไรมันเป็นภาพยนตร์ ‘เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่หายไป’ ของแฮงค์ในประเพณีที่ยิ่งใหญ่กว่า The Big Tradition
ผู้กำกับ
Brian De Palma
บริษัท ค่ายหนัง
Warner Bros.
นักแสดง
- Tom Hanks
- Bruce Willis
- Melanie Griffith
- Kim Cattrall
- Saul Rubinek
- Morgan Freeman
- John Hancock
โปสเตอร์หนัง
รีวิว
The Bonfire of the Vanities (1990) เชือดกิเลส เป็นหนังที่ได้ชื่อว่าห่วยมาก ไม่คิดอย่างนั้น ฉันดูมานานแล้วแต่ชอบ ฉันได้ยินมาเยอะมากว่าหนังเรื่องนี้ห่วยแค่ไหนและไม่เคยเข้าใจว่าทำไม มันไม่ใช่หนังที่ดีที่สุดอย่างแน่นอน แต่มีหนังห่วยๆ มากมาย หนังเรื่องนี้มีสาระ (เศร้าพอสมควร) และเนื้อเรื่องก็ชวนติดตาม ความสนใจของฉันถูกดึงดูด ฉันอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
หนังเรื่องนี้เหมือนจริงมาก มีคนมากมายที่การกระทำของพวกเขาจะแย่กว่าบางคนในหนังเรื่องนี้ คนที่ชีวิตของพวกเขาถูกขับเคลื่อนด้วยความโลภ (หนังห่วยๆ ที่แย่ที่สุดที่ฉันเคยดูซึ่งบอกเล่าเรื่องราวของคนเลวร้ายจริงๆ ที่ถูกขับเคลื่อนด้วยความโลภและอำนาจคือ “การอยู่ร่วมกับผู้ชาย” น่ารำคาญกว่าหนังเรื่องนี้มาก) ฉันเดาว่าหนังเรื่องนี้น่าโต้แย้ง ไม่ดีเท่าหนังสือ และอาจจะล้ำหน้ากว่ายุคนั้นด้วยซ้ำ ฉันคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะดูและจะให้คะแนน 7
ปกหลังของดีวีดีเรียกภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า “ฮา” และ “เป็นเรื่องราวแบบฉบับของยุค 80” จริงๆ แล้วไม่ใช่ทั้งสองอย่าง The Bonfire of the Vanities นั้นมีบางส่วนที่ตลก บางส่วนก็สะเทือนอารมณ์ และให้ความบันเทิงตลอดทั้งเรื่อง
ตัวเอกคือเชอร์แมน แม็กคอย ชายผู้ซึ่งมีข้อบกพร่องร้ายแรงเพียงประการเดียว The Bonfire of the Vanities (1990) เชือดกิเลส (ซึ่งเราทราบมาตั้งแต่ต้น) ซึ่งนำไปสู่การล่มสลายจากตำแหน่งที่น่าอิจฉาของเขาในฐานะ “ปรมาจารย์แห่งจักรวาล” ทอม แฮงค์สแสดงได้ยอดเยี่ยมและแสดงอารมณ์ที่แท้จริงในการนำตัวละครที่น่าเชื่อถือตัวนี้มามีชีวิต น่าเสียดายที่ตัวละครของเขาเป็นเพียงตัวละครเดียวที่มีความลึกซึ้งเพียงพอที่จะสมจริง แม้แต่ผู้พิพากษาไวท์ของมอร์แกน ฟรีแมน ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความฉลาดและความซื่อสัตย์ที่สดชื่นในภาพยนตร์เรื่องนี้ อาจดีเกินกว่าจะเชื่อได้ ตัวละครอื่นๆ ทั้งหมดเป็นเพียงภาพล้อเลียน ดูโลภเกินไป โอ้อวดเกินไป เอาแต่ใจตัวเองเกินไป หรือโลภมากเกินกว่าจะเชื่อได้ บรูซ วิลลิสอาจทำตัวเองให้เป็นข้อยกเว้นได้เช่นกัน แต่ฉันรู้สึกว่าเขาขาดเวลาออกจอมากพอที่จะแสดงใบหน้าที่แตกต่างออกไปของเขาออกมาได้
ถึงกระนั้น เรื่องราวก็เล่าได้ดีมาก หากตัวละครอื่นๆ ดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือ ก็ให้ยอมรับว่าพวกเขาเป็นฉากหลังที่มีสีสันสำหรับแม็กคอย ซึ่งเป็นจุดสนใจที่แท้จริงอยู่แล้ว มีเรื่องตลกมากมาย และตัวละครอื่นๆ แสดงถึงองค์ประกอบที่ปรากฏอยู่ในสังคมอย่างแน่นอน แม้ว่าจะไม่ถึงขนาดที่แสดงออกมาที่นี่ก็ตาม เรื่องราวของวูล์ฟนั้นน่าสนใจเพียงพอที่จะทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้คุ้มค่าแก่การชม และอาจทำให้คุณคิดสองครั้งเกี่ยวกับชื่อที่คุณเห็นในครั้งต่อไปที่คุณเปิดหนังสือพิมพ์
ก่อนที่ฉันจะพูดถึงหนังเรื่องนี้ The Bonfire of the Vanities (1990) ฉันอยากจะพูดเรื่องแย่ๆ สักวินาทีหนึ่ง
ฉันเบื่อหน่ายกับคนที่บ่นว่าหนังไม่ดีเท่าหนังสือ ก่อนอื่นเลย เรารู้กันดีอยู่แล้วว่า 99% ของเวลา หนังสือไม่ได้ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นภาพยนตร์ได้เท่าๆ กัน มันเป็นไปได้ยังไง? ประสบการณ์ทางสรีรวิทยาของการอ่านนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากการรับชมวิดีโอเสียง สวัสดี? หนังสือมักจะไม่สามารถใส่ลงในภาพยนตร์ 90 นาทีได้อยู่แล้ว และเราทุกคนต่างก็บ่นเมื่อผู้กำกับพยายามยืดช่วงความสนใจของเราที่สั้นมากให้ยาวกว่า 2 ชั่วโมง ซึ่งจะทำให้มีพื้นที่สำหรับถ่ายทอดความแตกต่างเล็กๆ น้อยๆ ที่เราชื่นชอบในหนังสือได้มากขึ้น
หากคุณต้องการอ่านหนังสือ โปรดช่วยเราทุกคน อย่าดูหนังเลย ไปอ่านหนังสือ #@%$ ดีกว่า The Bonfire of the Vanities (1990) มีใครคิดไหมว่าภาพวาดสามารถแสดงถึงแต่ละแง่มุมของบทกวีได้ ภาพวาดเป็นสื่อสองประเภทที่แยกจากกันและแตกต่างกัน เชอะ
เอาล่ะ ลืมเรื่องหนังสือไปเสีย หนังเรื่องนี้กำลังพยายามพูดถึงประเด็นหนึ่ง และมันก็ทำได้ดีทีเดียว หากคุณต้องการให้หนังสือส่งสารถึงคุณ นั่นก็เป็นเรื่องของคุณ
ตัวละครแต่ละตัวเป็นภาพล้อเลียน ล้อเลียน และใช้คำพูดเกินจริงเพื่อสื่อให้เห็นว่าความจริงมักไม่เกี่ยวข้องกับแรงจูงใจทางสังคมและการเมืองเบื้องหลังการกระทำของผู้คน ตั้งแต่ “ผู้ช่วยอัยการ” ที่แสวงหาการยอมรับ ไปจนถึง “คนเหยียดผิว” ที่พยายามหาตำแหน่งนายกเทศมนตรี ไปจนถึง “บาทหลวงผู้ใจดี” ที่แสวงหาความเห็นอกเห็นใจประชาชน (และเงินค่าจ้าง) ไปจนถึงฟัลโลว์ที่พยายามรักษาอาชีพการงานของตัวเองไว้ ไปจนถึงทนายความของแม็กคอยที่ต้องอดทนจัดการกับลูกความที่ไร้เดียงสาของเขาซึ่งไม่เข้าใจว่าชีวิตของเขาไม่มีความสำคัญต่อผู้ที่สร้างผลประโยชน์ทับซ้อนในเหตุการณ์ที่เขาเสียชีวิต… ฉันเข้าใจแล้ว ฉันไม่ได้ใช้เวลา 6 ชั่วโมงหรือ 2 วัน (หรือนานเท่าที่ฉันจะหาเวลาอ่านหนังสือได้) และฉันก็สนุกดี
ฉันไม่ได้อ่านหนังสือหรือดูหนังเรื่องนี้มานานแล้ว แต่การคัดเลือกนักแสดงในหนังเรื่องนี้ผิดพลาดหมด ฉันเห็นตัวอย่างหนังทางทีวี เห็นความหายนะที่หนังเรื่องนี้อาจจะก่อขึ้น แต่ฉันก็ยังไปดูอยู่ดีและรู้สึกผิดหวังมาก ทอม แฮงค์ส The Bonfire of the Vanities (1990) เล่นเป็นผู้ชายธรรมดาๆ ที่น่ารักได้แม้กระทั่งก่อนเรื่อง Philadelphia หรือ Forrest Gump หรือ Sleepless in Seattle ตัวละครของแฮงค์ส คือ เชอร์แมน แม็กคอย วัย 38 ปี เจ้าพ่อวอลล์สตรีท มีภรรยาที่อายุมากกว่าสองปี ลูกสาวที่เขารักยิ่ง และเมียน้อยที่เขาบอกว่าเขาสมควรได้รับทั้งหมดเพราะเขาเป็น “เจ้านายแห่งจักรวาล” ในหนังสือ จูดี้ แม็กคอย ภรรยาของเชอร์แมน ถูกบรรยายว่าหล่อแต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ในวัย 40 ปี เชอร์แมนจำได้ว่าแม่ของเขาเคยบอกเขาว่าการมีภรรยาที่อายุมากกว่าสองปีจะไม่สร้างความแตกต่างเมื่อเขาอายุ 24 และเธออายุ 26 แต่ 20 ปีต่อมา มันก็สร้างความแตกต่าง และจริงๆ แล้วใช้เวลาเพียง 10 ปีเท่านั้น
แต่แล้วคืนหนึ่งเมื่อเขาอยู่กับเมียน้อย เชอร์แมนเลี้ยวผิดทางออกจากทางด่วนเข้าเซาท์บรองซ์และขับรถชนเด็กผิวสีคนหนึ่งเพราะเขารู้สึกว่าชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย จึงตัดสินใจไม่แจ้งตำรวจ แต่กลับ “ชนแล้วหนี” อย่างไรก็ตาม เขาถูกตามล่าและจับกุม และในไม่ช้าก็รู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในอะไรเลยเมื่อเทียบกับคนหลอกลวง ผู้นำชุมชน ผู้ไล่ล่ารถพยาบาล และอัยการที่ในที่สุดก็ได้คนผิวขาวรวยๆ ที่ไม่น่ารักเลยและเหยื่อผิวดำที่น่าสงสาร
นวนิยายเรื่องนี้ยอดเยี่ยมและมีมิติมาก ภาพยนตร์เรื่องนี้ชัดเจนและเกือบจะตลกโปกฮา แฮงค์สน่ารักเกินกว่าที่จะเล่นเป็นตัวละครใดในภาพยนตร์เรื่องนี้ ฉันให้บรูซ วิลลิสเล่นเป็นเชอร์แมน แม็กคอยมากกว่านักข่าวผิวสีที่เมาเหล้า และคิม แคทเทรลล์ ผู้รับบทภรรยาของเชอร์แมน ก็ไม่ได้ดูเหมือนภรรยาวัย 40 ปี The Bonfire of the Vanities (1990) ที่แทบจะทนไม่ได้ของใครก็ตามในปี 1990 ที่ดูเป็นแม่บ้านเต็มตัว มีเพียงมอร์แกน ฟรีแมนในบทผู้พิพากษาเท่านั้นที่ฟังดูจริง ถ้าเป็นคุณ ฉันจะข้ามเรื่องนี้ไป แต่รับรองว่าต้องอ่านหนังสือเล่มนี้ให้ได้ หลังจากวิกฤตการณ์ในปี 2008 และบรรดาเจ้าของธนาคารต่างก็เดินจากไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ เชอร์แมน แม็กคอยดูมีตัวตนมากขึ้นกว่าที่เคย
5.1