Monrak Transistor (2001) มนต์รักทรานซิสเตอร์
เรื่องย่อ
แพนเป็นหนุ่มชานเมืองที่มีใจรักในเสียงดนตรี เขาไม่เคยพลาดโอกาสที่จะอวดเสียงของเขาที่งานวัดในหมู่บ้านของเขา มันเป็นหนึ่งในงานแสดงสินค้าที่เขาได้พบและตกหลุมรักกับสะเดา ในวันแต่งงานของทั้งคู่ แพนมอบวิทยุทรานซิสเตอร์ที่ครอบครัวใหม่ให้สะเดา และทำให้ฝันฝันอยากเป็นนักร้องดังด้วยตัวเขาเอง ไม่นาน สะเดาท้องแล้ว ยากที่แพนจะออกจากบ้าน แต่ก็ต้องรับราชการทหาร ขณะอยู่ที่นั่น เขาเข้าร่วมการแข่งขันร้องเพลง และคว้ารองชนะเลิศอันดับหนึ่ง เขาจึงตัดสินใจออกจากราชการและมุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯ เพื่อตามความฝันของเขา เขาใช้เวลาสองปีในวงดนตรีที่ไม่เคยออกไปไหน Monrak Transistor และในที่สุดเขาก็ถูกบังคับให้ทำงานในไร่อ้อย แต่การต่อสู้ทำให้เขาตกงาน เมื่อสิ่งต่างๆ เลวร้ายลงเรื่อยๆ เขานึกถึงวิทยุทรานซิสเตอร์ของเขาด้วยความชื่นชอบ เพราะมันทำให้จิตใจของเขาดีขึ้นและสงบสุขมากขึ้นเมื่อความฝันยังเป็นไปได้
ผู้กำกับ
- Pen-Ek Ratanaruang
บริษัท ค่ายหนัง
- Cinemasia
นักแสดง
- Supakorn Kitsuwon
- Siriyakorn Pukkavesh
- Black Phomtong
- Somlek Sakdikul
- Porntip Papanai
- Ampon Rattanawong
โปสเตอร์หนัง
รีวิว
ฉันเพิ่งดูหนังเรื่องนี้ที่ DC Filmfest 2003 และพบว่ามีข้อบกพร่องเล็กน้อย แต่ยังคงเป็นเรื่องราวที่น่าดึงดูดมาก ฉันรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ชอบ ถึงแม้ว่าฉันจะเห็นว่าผู้แสดงความคิดเห็นบางคนไม่เห็นด้วยกับฉัน! จริงๆ แล้ว ฉันรอคอยที่จะดูหนังเรื่องนี้มาสักพักแล้ว Monrak Transistor และฉันรู้สึกเสียใจที่ฉันรู้เกี่ยวกับหนังเรื่องนี้มากเกินไป ซึ่งทำลายสิ่งที่ควรจะเป็น “เซอร์ไพรส์” บางอย่าง เรื่องราวหมุนรอบปาน (ฟาน) ชายหนุ่มรูปงามวัยประมาณ 20 ปีจากหมู่บ้านที่ใฝ่ฝันจะแต่งงานกับซาดอว์ แฟนสาวของเขา และกลายเป็นนักร้องชื่อดัง แต่น่าเสียดายที่ปานก็โชคร้ายเช่นกัน…โชคร้ายจริงๆ
หลังจากแต่งงานกับซาดอว์และทำให้เธอตั้งครรภ์ เขาก็ถูกเกณฑ์เข้ากองทัพ เรื่องราวต่อไปนี้เป็นละครเพลงคอมเมดี้ ละครน้ำเน่า แอ็คชั่นไล่ล่า เรื่องราวการผจญภัยของปันที่พยายามทำให้ความฝันที่สองเป็นจริง ซึ่งดูเหมือนจะพาเขาออกห่างจากความฝันแรก (ซาดอว์) มากขึ้นเรื่อยๆ ขณะชมภาพยนตร์เรื่องนี้ ฉันนึกถึงนิทานคลาสสิกสองเรื่องเกี่ยวกับนักเดินทาง…โอดิสซีย์และแคนดิด…และใครก็ตามที่คุ้นเคยกับนิทานเหล่านี้จะเห็นความคล้ายคลึงกันเมื่อพระเอกเดินทางไปทั่วโลก (ในกรณีนี้คือประเทศไทย) ฝันถึงรักที่หายไปนาน (ซึ่งนั่งอยู่บ้านอย่างสิ้นหวัง)
และพบกับตัวละครแปลกๆ มากมายระหว่างทาง (รวมถึงดาว นักร้องหญิงหน้าตาใสซื่อและเจ้าชู้ สุวัต ผู้จัดการเกย์เจ้าสำราญ ซิ่ว คนงานอพยพที่ยากจน และตำรวจแก่ชราผมหงอก) มนรักทรานซิสเตอร์ออกนอกเรื่องไปบ้าง แต่ก็สนุกเสมอ ไม่ว่าจะแย่แค่ไหน ก็สามารถรักษาอารมณ์ขันไว้ได้เสมอ คุณยังได้เห็นวิถีชีวิตของคนไทยมากมาย และหลายครั้งที่ฉันนึกถึงวันหยุดพักร้อนที่นั่นเมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว นักแสดงที่รับบทปานเป็นคนมีเสน่ห์และน่าดึงดูดเสมอ
แม้ว่าผู้ชมชาวตะวันตกส่วนใหญ่จะมองว่าเป็น “เรื่องบ้าๆ” ก็ตาม นักแสดงที่รับบทซาดอว์นั้นดีกว่า แม้ว่าเธอจะมีเวลาออกจอจำกัด ฉันขอแนะนำภาพยนตร์เรื่องนี้ให้กับผู้ที่ชื่นชอบเรื่องราวแปลกใหม่ และต้องการชมเรื่องราวความรักที่แหวกแนวไปจากเดิมมาก แม้ว่าจะไม่ดีเท่ากับผลงานก่อนหน้านี้ของผู้กำกับเป็นเอก รัตนะเรือง แต่ภาพยนตร์เรื่อง 69 ที่ดำเนินเรื่องรวดเร็วและบ้าคลั่ง ฉันให้คะแนน 8/10 เพราะมันน่าชื่นชอบมาก
เป็นภาพยนตร์ที่ยอดเยี่ยมมาก เป็นเรื่องที่น่าสนใจจริงๆ เหมือนกับที่ผู้บรรยายของภาพยนตร์กล่าวไว้ในฉากเปิดเรื่อง นี่คือเรื่องราวของ Phaen (Pan) ซึ่งเป็นคนดี แต่เทพเจ้าเลือกที่จะให้โชคร้ายด้วยเหตุผลบางประการ ในแง่หนึ่ง นี่เป็นภาพยนตร์ที่ “ดำมืด” มาก ภาพยนตร์เริ่มต้นด้วยเนื้อเรื่องย่อของ Pan ที่จีบ Sadaw ก่อนที่ทั้งสองจะแต่งงาน และ Sadaw ก็ตั้งครรภ์ตามมา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความโชคร้ายของเขา Pan จึงถูกเกณฑ์เข้ากองทัพ และจากจุดนั้น ความทุกข์ของเขาก็ยังคงดำเนินต่อไป ไม่ว่า Pan จะทำอะไร ไม่ว่าเขาจะทำตัวดีแค่ไหน และพยายามทำ “สิ่งที่ถูกต้อง” แค่ไหน Monrak Transistor ดูเหมือนว่าเขาจะยิ่งจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ
เขายิ่งถูกดึงดูดให้เข้าไปอยู่ในชีวิตในเมืองและสภาพแวดล้อมที่น่าสังเวชที่นั่น ห่างไกลจากชีวิตที่สงบสุขในชนบทที่ถูกทำให้โรแมนติก ซึ่งเป็นสัญลักษณ์โดย Sadaw และทรานซิสเตอร์ที่เขาให้เธอเป็นสัญลักษณ์ของความรัก แต่ทรานซิสเตอร์นั้นหล่นลงไปที่พื้นและพังลง ตลอดทั้งเรื่องมีการใช้ดนตรีไทยพื้นบ้านเพื่อบรรยายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยเพลงที่ใช้บ่อยที่สุดคือเพลงที่โรแมนติกมาก ซึ่งมีเนื้อเพลงว่า “อย่าลืม อย่าลืม” ซึ่งเป็นคำที่ให้ความหวังแก่ปานที่ประสบความโชคร้ายในโลกกว้าง เพราะชะตากรรมของเขาช่างโหดร้าย และตัดสินใจว่าแม้ว่าความฝันของเขาจะดูเหมือนใกล้จะเป็นจริงแล้วก็ตาม แต่ก็ยังคงเป็นเพียงความฝันต่อไป
ฉันหยิบหนังเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะว่าได้รับเลือกให้เป็น “ภาพยนตร์ไทยยอดเยี่ยมแห่งปี 2544” – แม้ว่าฉันจะลังเลใจอย่างมากที่จะทำเช่นนั้นเมื่อเห็นภาพปกซึ่งทำให้ดูเหมือนเป็นหนังรักหวานแหวว ฉันดีใจที่ตัดสินใจไม่ตัดสินหนังเรื่องนี้จากปก เพราะสิ่งที่อยู่ในปกนั้นมีอะไรมากกว่าที่กระดาษห่อจะบอกเป็นนัยไว้มาก ปานและซาดอว์เป็นเด็กไทยสองคนที่เติบโตมาในหมู่บ้านชนบทของประเทศไทย ชีวิตดี – เรียบง่ายแต่แสนหวาน ทั้งสองพบสิ่งดีๆ มากมายในตัวกันและกันและในไม่ช้าก็กลายเป็นคนรักกัน พวกเขาตกหลุมรักกันมาก และปานยังร้องเพลงออกมาโดยไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนด้วย การร้องเพลงเป็นความรักอีกอย่างในชีวิตของปาน และเขาก็ทำได้ดีมากเช่นกัน
นั่นคือส่วนของหนังที่คล้ายกับปกดีวีดี – แสนหวานและแสนสุข แต่ทำออกมาได้ดีมาก จึงซาบซึ้งใจจริงๆ แม้แต่กับคนที่อดทนต่อความโรแมนติกไม่ได้มากอย่างฉัน หนังเรื่องนี้กินเวลาราวๆ 20 นาที ตามที่เสียงพากย์บรรยายไว้ พวกเขาสามารถทิ้งมันไว้ตรงนั้นแล้วสร้างหนังสั้นแสนหวานที่จะทำให้ผู้ชมยิ้มได้ขณะเดินออกจากโรงหนัง แต่พวกเขาไม่ได้ทำ เรื่องราวยังคงดำเนินต่อไปและพัฒนาไปสู่สิ่งที่ซับซ้อนและมืดมนกว่ามาก
เป็นการหักล้างอุดมคติโรแมนติกที่แสดงอยู่ในกล่องดีวีดีในบางแง่ มันเตือนผู้ชมว่าชีวิตในโลกยุคใหม่นั้นไม่ง่ายอย่างตรงไปตรงมาและร่วมมือกันได้ ภาพยนตร์เรื่องนี้นำเสนอมุมมองที่สมจริงมากขึ้นเกี่ยวกับชีวิตและความรัก ซึ่งทำให้หนังน่าสนใจมากขึ้น Monrak Transistor มันทำให้ฉันนึกถึงภาพยนตร์เกาหลีที่ยอดเยี่ยมเรื่อง MY SASSY GIRL เล็กน้อยในแง่นั้น (อาจเป็นเพราะฉันดู MSG ซ้ำก่อนหน้านั้น)
หนังเรื่องนี้ยังทำออกมาได้ดีมากอีกด้วย ผู้เขียนบท/ผู้กำกับ Pen-Ek Ratanaruang มีวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนว่าเขาต้องการให้หนังของเขาเป็นอย่างไร และเขากำกับมันด้วยความแม่นยำและทักษะ ตัวละครได้รับการเขียนมาอย่างดีและแสดงออกมาได้อย่างยอดเยี่ยมอย่างสม่ำเสมอ นักแสดงนำหญิง สิริยากร พุกกะเวช สมควรได้รับการกล่าวถึงเป็นพิเศษ เพราะการแสดงของเธอถือเป็นหนึ่งในการแสดงที่ดีที่สุดที่ฉันเคยดูมา หนังเรื่องนี้ยังยอดเยี่ยมทั้งด้านเทคนิคและภาพที่สวยงามมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะเห็น นนทรีย์ นิมิบุตร ขึ้นแท่นโปรดิวเซอร์ เพราะดูเหมือนว่าเขาจะมีส่วนร่วมในภาพยนตร์คุณภาพเยี่ยมและยอดเยี่ยมเกือบทุกเรื่องที่ฉายในไทยในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา
การแสดง ภาพ และเสียงก็เพียงพอที่จะทำให้หนังเรื่องไหนๆ ก็โดดเด่น แต่เรื่องราวต่างหากที่ทำให้ MONRAK TRANSISTOR โดดเด่นอย่างแท้จริง ภาพยนตร์เรื่องนี้พาตัวละคร (และผู้ชม) ไปในทิศทางที่คาดไม่ถึง สร้างภาพยนตร์ที่ไม่เหมือนใครและแปลกใหม่ ไม่มีอะไรแปลกประหลาดหรือแปลกประหลาดเกิดขึ้นเลย จริงๆ แล้วภาพยนตร์ทั้งเรื่องให้ความรู้สึกสมจริงมาก นั่นคือสิ่งที่ทำให้คาดไม่ถึง สิ่งต่างๆ ไม่ได้ดำเนินไปเหมือนอย่างในภาพยนตร์
ฉันเชื่อว่า MONRAK TRANSISTOR คือภาพยนตร์ไทยที่เข้าชิงรางวัลออสการ์ในปีนี้ ฉันไม่คิดว่ามันจะชนะ เพราะอุตสาหกรรมภาพยนตร์ของประเทศไทยไม่ได้มีความสำคัญมากพอที่ฮอลลีวูดจะอยากอุดหนุน แต่หวังว่ามันจะทำให้คนสนใจหนังเรื่องนี้มากขึ้น เพราะฉันคิดว่ามันสมควรได้รับการชม
ในที่สุดภาพยนตร์เรื่องนี้ก็เข้าฉายที่ ICA ในลอนดอน Monrak Transistor นี่ไม่ใช่ผลงานภาพยนตร์ที่ดีที่สุดที่ฉันเคยดูมา และการแสดงบางส่วนก็เกินจริง แต่ฉันแค่อยากจะแสดงความคิดเห็นว่านักแสดงที่รับบทซาดอว์ (สิริยากร พุกกะเวช) แสดงได้ดีที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาหลายปี เธอแสดงได้ยอดเยี่ยมมากจริงๆ กงลี่ของประเทศไทยเหรอ รอจนกว่าผู้บริหารฮอลลีวูดจะได้ชมการแสดงนี้ มันซาบซึ้งใจจริงๆ และเธอก็เปล่งประกาย
9.1